هدف از کار انجام شده در اینجا، سنتز ماده ضد آتش فاقد هالوژن و دوستدار محیط زیست بر پایه فسفر برای کاربرد روی پلی پروپیلن بود. پلی پروپیلن در دمای اتاق به شدت آتشگیر است و تقریباً زغالی به جا نمی گذارد. ماده ضد آتش سنتز شده مقادیر شاخص حد اکسیژن (LOI) پلی پروپیلن را افزایش داده و همچنین از ریزش مذاب پلیمر جلوگیری می کند. با این حال، مشاهده شد که مقاومت گسیختگی فیلامنت های پلی پروپیلن عمل شده، با افزایش غلظت ماده ضد آتش کاهش می یابد. پایداری گرمایی پلی-پروپیلن نیز با افزایش دمای تخریب، افزایش می یابد.

کلیدواژه: ماده ضدآتش، پلی پروپیلن، ماده ضدآتش بر پایه فسفر، پایداری گرمایی

مقدمه:

مهمترین خاصیت پلی پروپیلن امکان کاربرد آن به صورت اشکال مختلف لیفی است. دمای ذوب پایین آن (C˚170-160) در بسیاری از مراحل تولید لایه های بی بافت مزیت مهمی به حساب می آید. ضد آتش کردن پلی پروپیلن به شدت سخت است. پلی پروپیلن خالص در دمای اتاق بسیار آتشگیر است و تقریبا هیچ زغالی به جا نمی گذارد. آتشگیری بالا و مقدار شاخص حد اکسیژن پایین (4/17)، کاربرد آن را در بسیاری از زمینه ها با محدودیت مواجه کرده است. زمانی که مشتعل می شود، پلی پروپیلن با شعله بدون دود می سوزد و زغالی به جا نمی گذارد. همراه با سوختن، ریزش مذاب که خود عاملی خطرناک است نیز مشاهده می شود. بنابراین، عامل ضدآتش نه تنها باید باعث خاموش شدن آتش شود، بلکه باید از ریزش پلیمر نیز جلوگیری کند. به همین دلیل پلی پروپیلن ضدآتش شده برای توسعه در زمینه های مختلف مورد نیاز است. 

ترکیبات هالوژن دار به همراه تری اکسید آنتیموان به عنوان عامل تشدیدکننده، جزء مواد متداول برای ضدآتش کردن پلی پروپیلن است. با این حال، با توجه به جنبه های ایمنی و مشکلات زیست محیطی، استفاده از بعضی از این مواد به دلیل آزادسازی گازهای سمی و دودهای خورنده در حین سوختن محدود شده است. چیو و وانگ  خواص ضدآتش پلی پروپیلن عمل شده با آمونیوم پلی فسفات را بررسی کردند.